จะรู้ได้ไงว่า “อยากทำงานอะไร”

ด้วยระบบการศึกษาของไทยที่เหมือนจะมีเหลืออยู่ไม่กี่ที่ในโลก นั่นก็คือการไม่ให้เปลี่ยนคณะ ทำให้เด็กม.6 ที่มีอายุเพียง 18 ปีต้องตัดสินใจและรู้ตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นว่า “โตขึ้นอยากทำงานอะไร” ซึ่งก็ดูเหมือนเป็นงานหนักไม่ใช่น้อย

ด้วยความที่แม่ของเราทำงานอยู่ในมหาวิทยาลัย (สอนเกี่ยวกับการแพทย์ซึ่งเข้าใจตรงกันนะว่าแพทย์เป็นวิชาที่ต้องเน้นชีวะมากๆ) ทุกๆปี แม่เล่าให้ฟังว่าจะมีปัญหาเด็กเรียนไม่ได้ หรือเรียนได้แต่ก็ไม่ดีเหมือนที่เขาทำได้ตลอด

ปัญหามันเกิดจากตรงนี้….

คือหลายคนมักจะมีความคิดอย่างนี้ว่า

“ถ้าเราสอบเข้าได้คือการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเราใช้หลายวิชามาก แม่เคยเรียกเข้ามาคุยเขาก็บอกว่า “ตอนสอบเข้ามาคะแนนชีวะกับเคมีธรรมดาๆ แต่เลขกับฟิสิกส์ดีมาก แล้วผมก็ชอบ 2 วิชาหลังด้วย” << แล้วมาเรียนเป็นหมอฟันทำไมเราก็คงเรียนได้”

การสอบแข่งขันเข้ามหาวิทยาลัยสำหรับเด็กม.ปลายดูเป็นเรื่องที่หนักและเหนื่อยที่สุดแล้ว แต่เชื่อป่ะ ที่เขาบอกว่า เข้ามหาลัย ชีวิตเพิ่งเริ่มต้น…

เขาบอกว่า เพราะพี่ชายเป็นวิศวะแล้วพ่อกับแม่ก็เลยอยากให้ผมเป็นหมอ……

สุดท้ายแม่เราก็เลยบอกว่า งั้นก็ต้องทำใจ (เพราะตอนนั้นก็เป็นปีท้ายๆแล้ว)…เรียนต่อไป

ฉะนั้น จริงๆอยากบอกว่ามันเป็นอะไรที่ยากมากๆ สำหรับเด็กม.ปลายที่จะตัดสินใจว่าเราจะเรียนอะไรดี เราจะทำงานอะไรดี วันนี้เราเลยมีเทคนิก ไม่ดิ เป็นวิธีที่เพิ่งคิดออกเมื่อวานมาเล่าให้ฟัง

เราเชื่อว่า เด็กม.ปลายน่าจะมี 2 ประเภทคือ

1. ไม่รู้ ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่อยากทำงาน……คนประเภทนี้ เรายังคิดวิธีช่วยไม่ออก TT

2. อยากทำหลายอย่าง มีคณะในใจหลายอย่าง ตั้งแต่คณะที่ใกล้ๆกัน อย่างอักษรดีหรือนิเทศดี ไปจนถึงที่ต่างกันสุดขั้วอย่าง เรียนหมอดีหรือเรียนนิเทศดี เป็นต้น

วิธีการที่เราจะแนะนำมาตลอดก็คือ พยายามหาข้อมูลให้มากที่สุด ถ้าทำได้ลองหาทางเข้าไปทำงาน/ฝึกงาน ซึ่งการฝึกงานไม่ต้องหวังมากว่าเราจะได้ทำงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน แค่เข้าไปสังเกตุดูว่าคนอาชีพนี้เขาทำอะไรกัน ชีวิตแต่ละวันเขาเป็นอย่างไร

เพราะแต่ละอาชีพ มันจะมีมุมที่เราคิดไม่ถึง

อย่างเช่นคนทำงานนิตยสาร ถ้าเป็นคนนอกก็จะคิดว่า คงนั่งเขียนคอลัมภ์อยู่ที่ออฟฟิต อาจมีออกไปสัมภาษณ์บ้างเป็นต้น

แต่จริงๆแล้วงานนิตยสาร(แฟชั่น) เป็นงานที่เยอะมาก คนในกองบก.ตั้งแต่ ส่งจดหมายถึงสมาชิก เขียน สัมภาษณ์ รีดผ้า ออกไปขนของกลับมาถ่ายแฟชั่นที่ออฟฟิต ซึ่งถ้าเรารู้ก่อนว่างานนี้มันเป็นอย่างนี้ เราก็จะได้รู้ว่าจริงๆ เราชอบไหม

ถ้าเราชอบแต่งานเขียนอย่างเดียว(ไม่ชอบทำอะไรจิปาถะอย่างอื่น) มาเป็นกองบก.ก็อาจไม่เหมาะ เราอาจเหมาะกว่าถ้าจะเป็นนักเขียน หรือคอลัมนิสต์อย่างเดียวเป็นต้น

หรือถ้ามีคนรู้จักยิ่งดี ก็พยายามถามเขามากๆ ^_^

ส่วนอีกแนวนึงเราคาดว่ามีคนอีกมากที่อยากทำอาชีพในฝัน จำพวก เปิดร้านกาแฟ เปิดร้านอาหาร เป็น Make up artist  หรืองานที่เราทำเป็นงานอดิเรกจนรู้สึกว่าวันหนึ่งอยากทำเป็นอาชีพขึ้นมา

อาชีพแนวนี้ เราต้องถามตัวเองจริงๆ ว่าในชั่วโมงการทำงาน เราจะอยู่กับมันได้ตลอดไหม

หลายคนชอบทำอาหาร(ทานเอง/ให้ครอบครัว) แต่ถ้าเปิดร้านอาหาร เราต้องมีชั่วโมงที่อยู่กับมันมากขึ้น ต้องถามตัวเองจริงๆ ว่ายังอยากทำอยู่ไหม หรือเพื่อให้ลึกขึ้น อาจลองไปสมัครงานตามร้านอาหารดู ทำงานตำแหน่งเไหนก็ได้ (ไม่ต้องทำในครัวหรอก) เพื่อเราจะได้เห็นงานอย่างครบวงจร

แล้วก็กลับมาถามตัวเอง ว่าชอบไหม…ถ้าทำแล้วชอบมาก ก็ได้ทั้งประสบการณ์และไอเดียใหม่ๆ แต่ถ้าไม่ชอบก็อย่าไปคิดว่าเสียเวลา เพราะเหมือนเราใช้เวลาให้รู้ว่า “เราไม่ชอบ” จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปเปิดร้านอาหาร/ขนม เพื่อมารู้ที่หลังว่า “ไม่ชอบเลยอ่ะ”

หรืออีกอาชีพ คือ Make up artist พักหลังๆ มีคนถามเรามาเหมือนกัน (จริงๆ ถามอาชีพไรมา เราก็พยายามตอบให้ แต่ถ้าเป็นอาชีพแนวๆ นี้ เราก็ถนัดหน่อย) ว่าอยากเป็น

เราก็ต้องตอบตัวเองว่า เราชอบแต่งหน้าให้ตัวเองหรือให้คนอื่น บางคนชอบแต่งหน้าให้ตัวเองดูสวย ชอบแต่งตัว อันนี้อาจไม่ได้หมายความว่าเราอยากเป็นช่างแต่งหน้า เพราะงานช่างแต่งหน้าบางครั้ง คนที่เราแต่งหน้าให้สวย เราโทรมเป็นต้น

วันนี้ ถึงเราจะไม่รู้ว่าเราอยากเป็นอะไรก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะ….แค่หาว่าอะไรที่เราทำแล้วมีความสุขที่สุด แต่อย่าลืมอย่างหนึ่งว่าคำว่า “ทำงานแล้วประสบความสำเร็จ” เกิดจาก 3 อย่างคือ = เป็นสิ่งที่เรารัก(อันนี้สร้างกันไม่ได้) + งานที่เราถนัด (ฝึกกันได้) + ได้เงิน (เพราะถ้าเป็นแค่ 2 ข้อแรกรวมกัน ก็เรียกว่างานไม่ได้ เป็นแค่งานอดิเรกเท่านั้น)