ตอนนี้ นั่งรอขึ้นเครื่องอยู่ที่สุวรรณภูมิ ก็เลยมีเวลามาอัพเดทนิดหน่อย ^^
อย่างแรกเลยก็คือ เรื่องภาษา…เนื่องจากเราจะไปซื้อคอมพ์ที่นู่น มันเลยอาจไม่มีแป้นไทย อาจเป็นเหตุให้อัพบล็อก อัพเดทน้อยลงหรือเปล่าไม่แน่ใจ…แต่จริงๆ แล้วเราพิมพ์สัมผัสได้ คงไม่น่ามีปัญหามั้ง
อย่างที่สอง คือช่วงอาทิตย์ 2 อาทิตย์นี้ เราอาจไม่ได้อัพเดทอะไร เหมือนเงียบหายไปจากโลก..อยากบอกว่าน่าจะยังปลอดภัยดีอยู่ เพียงแต่การนั่งเครื่อง+รอเครื่องเกือบ 30 ชั่วโมง อาจดูดพลังงานเราไปบ้าง ถ้าใครมีคำถาม ทิ้งไว้ที่หน้า เพจเฟสบุ๊ค หรืออีเมลล์มาก็ได้นะ
อย่างที่ 3 สุดท้ายแต่สำคัญมาก คือเราไม่รู้ว่าการเรียนที่นู่นจะหนักมากน้อยแค่ไหน อาจชิลมากกว่าที่คิด (แต่คิดว่าไม่) ฉะนั้นบล็อกอาจได้อัพเดทน้อยลงบ้าง เพราะยังไงเรื่องเรียนก็สำคัญที่สุดเนอะ แต่อาจไม่ได้อัพบล็อกน้อยลงก็ได้ << ได้ข่าวว่าสร้าง Category ด้านซ้ายสำหรับรวมบล็อกที่เกี่ยวกับชีวิตในอเมริกาเสร็จแล้ว 55+
และท้ายที่สุด อยากบอกว่าขอบคุณทุกคนที่อ่านบล็อก ตามบล็อก ไลค์เพจตั้งแต่วันแรกมาจนถึงวันนี้ (เืกือบ 2 ปี แล้วรู้ไหม) ขอบคุณมากๆ จริงๆ นะ
All I want to say is THANK to everyone who is already reading, following and supporting me and my blog, both passioninseoul and alittleparfait. I will start my entirely new journey very soon. I will move to Boston, that place I’ve never been before.
But I will continue studying both Korean and Japanese as much as possible.
Because I know my dream. It is that one day I will be able to live in either of those countries. So I will do my best…..Passing N2 by the end of this year hopefully>_<
Thanks,
Parfait(s)
Alittleparfait 
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ขอบคุณสำหรับบทความดีๆนะคะ^_^
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณที่เข้่ามาอ่านเหมือนกันค่ะ
ที่ผ่านมาขอบคุณมาก
ผมตามบล็อกตั้งแต่ ม.4 เทอมสอง
ผมเปิดบล็อกนี้ขึ้นหลังจากพยายามฆ่าตัวตายแต่ไม่สำเร็จ
หรือเพราะผมปอดแหกเกินไปรึเปล่านะ ช่วงนั้นผมเฝ้าแต่ภาวนาว่าขอความกล้าสุดท้ายคือ กล้าที่จะจบชีวิตตัวเอง ระหว่างที่ผมเปิดคอมพ์ไปเรื่อยๆ ผมเจอเว็บนี้โดยบังเอิญ
ข้อความที่ว่า ชีวิตที่อยากมีมันอยู่จริงทำให้น้ำตา ผมไหลไม่หยุด
ผมไม่ได้บอกว่า บล็อกนี้ไม่ได้ทำให้ผมไม่ฆ่าตัวตายชีวิตไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
แต่บล็อกนี้ก็มีส่วน ช่วย นะ หนังสือที่เพรฟแนะนำแต่ละเล่ม บทความแต่ละเรื่องโดยเฉพาะนักเรียนเกาหลี มันค่อนข้างจะมีอิทธิพลกับผมมากเลยล่ะ มันค่อนข้างจะทำให้ผมลุกขึ้นมาสู้ได้อีกครัั้ง
ผมติดตามบล็อกนี้มาโดยตลอด รู้สึกกับเพรฟเหมือนเป็น เพื่อนคนหนึ่ง
ที่ผ่านมาต้อง ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ
ถึงแม้ พวกเราจะไม่รู้จักกันเลยก็ตามทีเถอะ และถึงแม้ว่าตอนนี้ผม อยู่ ม.6 แล้วและกำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัย
ขอบคุณและลาก่อน
ระหว่างที่พิมพ์ข้อความนี้ น้ำตาผมก็ไหลไม่หยุด ขอบคุณจริงๆ
ขอบคุณจริงๆ ที่เข้ามาอ่านแล้วก็เขียนคุยกันนะคะ
มีอะไรก็แมสเซสหรืออีเมลล์มาคุยกับเราก็ได้นะ ถือว่าเราเป็นเพื่อน เป็นพี่ก็ได้ค่ะ
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเข้ามหาลัย เหนื่อยหน่อย แต่ก็อดทนเข้าไว้นะ เราก็ผ่านช่วงเวลานั้นมา เครียดมาก เพราะเราสมัครต่างประเทศด้วย…สู้ๆ
เจอบลอคนี้โดยบังเอิญ แต่ชอบอ่านมากๆเลยค่ะ 🙂
เป็นกำลังใจให้ และรออ่านเอนทรี่ถัดๆไปนะคะ