Collection of honors: พักวอนฮี (แปล)

บทสัมภาษณ์นี้เกิดขึ้น หลังจากที่พักวอนฮีเรียนจบจากฮาร์วาร์ด (ด้วยเกียรตินิยม) พร้อมกับหนังสือที่เขาเขียนเกี่ยวกับ เด็กวัย 20s และความฝัน ความพยายามที่จะได้เกรด A+  (เป็นเรื่องราวของเธอตลอดเวลาที่อยู่ในฮาร์วาร์ด)

พักวอนฮีพร้อมคุณแม่ (คุณอี กาฮี) พบกับเราที่คาเฟ่ในย่าน ควังฮวามุนกลางกรุงโซล ในวันสัมภาษณ์พันวอนฮีเดินเข้ามาด้วยผมยาวสลวยพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ทำให้เธอดูสวยงามมากขึ้น

เธอเล่าให้ฟังว่า บ่อยครั้งที่เธอถูกถามถึงเทคนิกการเรียน “ทำยังไงให้เรียนดี” แต่สิ่งที่เธออยากพูดจริงๆ อาจต่างไปจากนี้หน่อย การสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเด็กเกาหลีเป็นเรื่องที่หนักหน่วงและยากลำบากก็จริง แต่สิ่งที่สำคัญกว่านั้นคือ “ความฝัน” ของเราจริงๆ ต่างหากล่ะ

ชีวิตที่ฮาร์วาร์ดเป็นอย่างไรบ้าง

หลังจากปี 2004 ที่พักวอนฮีเขียนหนังสือที่ชื่อว่าเรียน 9 ได้ 10 จนกลายเป็น Best seller เธอก็เริ่มเป็นที่รู้จักของคนทั่วไปในฐานะเด็กที่มีความรับผิดชอบสูง (ตั้งใจเรียนอย่างหนัก) แต่เธอก็ยังเป็นเพียงเด็กผู้หญิงวัย 17 ปี เท่านั้น

เมื่อตอนฉันอยู่มัธยมปลาย ฉันได้มีโอกาสไปเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด ฉันรู้สึกอยากเข้าเรียนที่ฮาร์วาร์ดตั้งแต่วันนั้น ฉันประทับใจที่นักเรียนฮาร์วาร์ดที่เขาพยายามทำอะไรที่ท้าทาย และเราสามารถเป็นผู้ให้ได้เช่นกัน

หลังจากการเยี่ยมชมมหาวิทยาลัยจบลง ฉันก็ได้นั่งคุยกับนักเรียนฮาร์วาร์ด ฉันถามพวกเขาว่า “ฉันก็อยากเข้าฮาร์วาร์ด ฉันควรทำอย่างไรดี” พวกเขาก็ถามฉันกลับว่า “ทำไมถึงอยากมาฮาร์วาร์ดล่ะ” ฉันตอบเขาไปว่า เพราะฮาร์วาร์ดเป็นมหาวิทยาลัยที่ดีมากๆ” รุ่นพี่ก็ถามกลับมาว่า “มหาวิทยาลัยที่ดีมีมากมาย ทำไมถึงต้องเป็นฮาร์วาร์ดล่ะ”

ตอนที่ฉันอยู่มัธยม ฉันก็เป็นเด็กคนหนึ่งที่ไม่เคยมีความฝันที่ชัดเจน แค่คิดว่า ‘ดีที่สุด’ ก็พอแล้ว

แต่จริงๆ แล้วแค่นั้นน่ะ ไม่พอหรอก เพราะจริงๆ ชีวิตเราควรมีการวางแผนที่ยาวไกลกว่านั้น…ซึ่งแน่นอน ว่าตอนนั้นฉันก็ไม่มี

นี่ก็เป็นหนึ่งในอีกหลายๆ เหตุผลที่ทำให้ฉันตัดสินใจเขียนหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา เช่น ความผิดพลาดของนักเรียนที่ยอมพัดไปตามกระแสลม (กระแสสังคม) ทั้งๆ ที่ก็ไม่ได้อยากทำ

มาเพื่อเรียนรับความรู้และปัญญา

“come to gain knowledge but also wisdom”

ที่ประตูหนึ่งของมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดมีเขียนว่า Wisdom invite you to get ตอนนั้น เธอก็ยังไม่เข้าใจความหมายของประโยคนี้ได้ดี

เมื่อ 5 ปีที่แล้ว ตอนที่เธอเข้ามาเรียนที่ฮาร์วาร์ด แค่คิดถึงคำว่า “ฮาร์วาร์ด” พักวอนฮีก็รู้สึกกลัวขึ้นมา มันเป็นเหมือนสนามรบที่มีแต่นักรบอัจฉริยะ, เธอคิด

เธอใช้วิธีเดิมเหมือนที่เคยทำสมัยเรียนมัธยม นั่นคือพยายามวิ่งให้เร็วขึ้น

และฉันก็ค่อยๆ รู้สึกว่าฮาร์วาร์ดไม่ใช่สนามรบอีกต่อไป สิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันเป็นเรื่องธรรมดาเหมือนสูตรคณิตศาสตร์ อาจารย์เดินเข้ามา สอน และแลกเปลี่ยนประสบการณ์อันล้ำค่ากับนักเรียน ฉันรู้สึกสนุกและมีความสุขมากกับการเรียน

ในช่วงวันหยุด ก็จะมีกิจกรรมให้นักศึกษาไปสอนหนังสือ หรือไปทำกิจกรรมที่เกี่ยวกับอาชีพที่พวกเขาอยากเป็น และให้นักศึกษามีโอกาสได้ทำงานร่วมกับองค์กรณ์ที่ไม่หวังผลกำไร ทำให้เด็กได้เรียนรู้สิ่งต่างๆ เพื่อเป็นหนทางไปสู่ความฝันของพวกเขา

ฮาร์วาร์ดมักสร้างแรงผลักดันให้นักศึกษาเดินตามความฝัน ตามสิ่งที่รักเสมอ นอกจากความรู้แล้ว ฮาร์วาร์ดยังสนับสนุกให้นักศึกษาคิดถึงอนาคต เพื่อที่พวกเขาจะมีชีวิตต่อไปอย่างกระตือรือร้นมากขึ้น

อีกประตูหนึ่งของฮาร์วาร์ดเขียนไว้ว่า to contribute to the country and humanity Leave มีชีวิตที่มีคุณค่าในฮาร์วาร์ด คืออีกหนึ่งความฝันที่ฉันอยากทำมันให้เป็นจริง

ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเลือก

ตลอดเวลาที่สัมภาษณ์ คุณแม่ของพักวอนฮีนั่งฟังและมักพูดเสมอว่า “ไม่มีอะไรที่ฉันต้องทำอีกแล้ว”

คุณแม่ของพักวอนฮีให้เธอเขียนไดอารี่ทุกวันตั้งแต่เด็ก และมักสอนเธอเสมอว่า “อย่ากลัวที่จะล้มเหลว”  พักวอนฮีฟังวิดีโอภาษาอังกฤษและญี่ปุ่น และเธอยังให้ลูกเล่นในสิ่งที่เขาอยากเล่นตั้งแต่เด็ก ซึ่งสุดท้าย การที่พักวอนฮีเรียนจบจากฮาร์วาร์ดด้วยเกียรตินิยมนั้น ก็เป็นสิ่งที่เกินความคาดคิดของคนเป็นแม่

ฉันเชื่อมั่นในตัวลูก, อีกสิ่งที่คุณแม่พูดเสมอ

ชีวิตในฮาร์วาร์ด

ชีวิตในอเมริกาช่วงแรกนั้นยาก โดยเฉพาะการปรับตัวกับเพื่อน ฉันมักไม่เข้าใจเวลาเพื่อนคุยกัน ฉันไม่สามารถคุยให้เป็นธรรมชาติกับพวกเขาได้ ฉันรู้ ว่าเรามาจากวัฒนธรรมที่แตกต่าง และสำเนียงก็เป็นอีกหนึ่งปัญหาของฉัน อย่างบางเรื่องที่เพื่อนพูด ฉันก็หัวเราะขึ้นมาจนเพื่อนๆ รอบข้างอดถามไม่ได้ว่าฉันหัวเราะอะไร

แต่สิ่งหนึ่งในการใช้ภาษาอังกฤษก็คืออย่ากลัวความผิดพลาด เราต้องละทิ้ง Pride ไว้ซะ เพราะเรามาจากวัฒนธรรมที่แตกต่าง เราจึงไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้เพอร์เฟกหรอก ทิ้งศักดิ์ศรีทิ้งไป เพราะจริงๆ แล้ว “เพื่อน” นี่แหละ คือประสบการณ์อันล้ำค่า

สิ่งล้ำค่าในฮาร์วาร์ด

นักศึกษาที่ฮาร์วาร์ด ทุกคนมีคุณค่าที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน เราถูกเลือกเพราะเรามีความฝันและความทะเยอทะยาน เราเดินบนวิธีที่แตกต่างกัน เราเคาพรซึ่งกันและกัน เรามีอะไรมากกว่าการเรียนเพื่อได้เกรดดี เรามาเพื่อความ Passion ที่คุกกรุ่น และที่นี่คือฮาร์วาร์ด