My First Halloween

คำเตือน! รูปเยอะมาก

วันฮาโลวีน (จริงๆ ก่อนหน้านั้นสามวัน) เรากับเพื่อนญี่ปุ่นแล้วก็เพื่อนเกาหลี ก็นัดกันไป Salem ซึ่งเป็นพื้นที่ ที่เมื่อก่อนเชื่อว่ามีแม่มด… แต่ก็ถูกจับไปเผา แล้วก็เริ่มกลายเป็นเวลาเกลียดใครก็บอกว่าคนนั้นเป็นแม่มด! เพื่อนบ้านก็จะจับไปเผา

(หน้าตาบ้านแม่มดที่ไม่ได้มีอะไรมาก แต่ค่าเข้าแพงโคตร…ไม่น่าเข้าเลย)

จนกระทั่ง เมียผู้ว่าฯ (หรือเมียนายอำเภอ) โดนใส่ความ ทำเนียมนี้ก็เลยโดนยกเลิก… (อันนี้ก็ไม่รู้จริงหรือเปล่า ฟังเขาเล่าต่อมาอีกที)

และช่วงฮาโลวีน ทุกคนทีมาที่นี่ก็จะแต่งตัวแบบจัดเต็มมาก หนึ่งปีมีหนเดียว (คนที่แต่งตัวปกติก็มีนะ)

เราไปกันทั้งหมดประมาณ แปดคน เป็นคนญี่ปุ่น 6 คน เกาหลีอีกหนึ่งคนแล้วก็เรา…ซึ่งแบบบทสนทนาส่วนมากก็เป็นญี่ปุ่น (แต่ก็มักจะมีคนใจดีแปลให้เรากับเพื่อนเกาหลีฟัง) ส่วนมากเหมือนทุกคนจะสนิทกันอยู่แล้ว รู้จักกันมา ส่วนเรารู้จักแค่สองคนในนั้น

ข้างล่างนี้คือคนญี่ปุ่นหมดเลยทั้งห้าคน สี่คนในนั้นเรียนหมอด้วย โคตรเก่ง

ตัวข้างล่างนี้ก็เพื่อนเรา แล้วนึกดูว่าเดินกับมัน เดินไปไหนก็มีแต่คนขอถ่ายรูป 55

ตัวเขียวนี่อย่างฮา คือเราก็ไปแหย่ๆ มัน แล้วมันก็เดินออกมาทำเสียงน่ากลัว คือแบบน่ากลัวจริงๆ อะไรจริง

บรรยากาศ

ตกเย็น หมีจากที่เป็นตัวป็อปปูล่า ก็ถูกใช้ให้ถือของ น่าสงสาร

หลังจากกลับเข้ามาในตัวบอสตันแล้ว เราก็ไปหามื้อค่ำกินกัน เลือกร้านนี้ เพราะเป็นร้านอาหารแล้วก็มีขายแอลกอฮอร์ด้วย 55 คือพวกนี้อยากดื่มกัน ส่วนเราก็กินได้แต่น้ำเปล่าไป เพราะอายุไม่ถึง

ทริปนี้ เราเด็กสุดค่ะ

ตอนนี้เหลือกันแค่เจ็ดคน (อีกคนหนีกลับบ้านไปก่อน) สั่งอาหารมาสี่จาน ก็กินกันพอดีๆ หมด ชอบคนญี่ปุ่นตรงนี้ ที่สั่งของมาแต่พอดี ไม่ได้สั่งมาเยอะเกินจนเหลือทิ้งเหมือน…

ระหว่างนั่งรออาหาร ก็นั่งดูบัตรนักเรียนกัน เราก็เอาบัตรนักเรียนญี่ปุ่นของคนหนึ่งมาดู แล้วก็อ่าน (ออกเสียง) พวกกฎพร้อมสะกิดคนข้างๆ ให้ช่วย คำที่อ่านไม่ได้ (เราอ่านได้ประมาณเจ็ดสิบถึงแปดสิบเปอร์เซนต์) คนญี่ปุ่นบนโต๊ะดูทึ่งมาก 555

ตรงหน้าคือ พันช์ใส่เหล้า แล้วคือแบบ คนที่ชูสองนิ้วมือขวาดื่มเก่งมาก คือดื่มเกือบหมดเหยือกนี้เลย เพราะอีกคน (ในรูป) ตอนแรกว่าจะแบ่งกันกิน แต่แบบกินไปนิดเดียวก็เมา ไม่ไหวแล้ว 55

เราก็เลยถามว่า เด็กนักเรียนญี่ปุ่น (มหาลัย) ดื่มเหล้าบ่อยแค่ไหน คนหนึ่งบอกว่า ก็ตื่นเช้ามาเรียน เรียนเสร็จก็ไปกินข้าวเย็น ต่อด้วยร้านเหล้า ดื่มจนเช้า แล้วก็มาเรียน วนเวียนแบบนี้

อีกคนที่เรียนหมอบอกว่า “นั่นมันโรงเรียนของเธอที่เดียวนะสิ” 55

จริงๆ ครั้งนี้ เราก็เป็นครั้งแรกที่เราได้ไปเที่ยวกับคนญีุ่ปุ่นแบบนี้ ก็สนุกดีนะ แต่น่าเสียดายตรงที่คนญี่ปุ่นที่เจอในบอสตันส่วนมากมาอยู่แค่ระยะสั้นๆ (หกเดือนถึงหนึ่งปี) ก็กลับไป… แต่ไม่เป็นไร เราก็ยินดีที่ได้เจอกันเนอะ