บทเรียนชีวิต 4 ปีในอเมริกา

4 ปีที่แล้ว กลางเดือนสิงหาฯ  เราเดินทางมาถึงอเมริกา
เป็นครั้งแรกของการไปเรียนต่างประเทศ และเป็นครั้งแรกของการใช้ชีวิตอยู่คนเดียว
เราตื่นเต้น เราอยากไป เราพูดภาษาอังกฤษแทบไม่ได้
ตอนนั้นเรียกว่าใจเกินร้อย แต่ความสามารถทุลักทุเลเต็มที
เราใช้ความพยายามเข้าแลก ใช้พลังและเวลาที่เรามีไปแลกความสามารถมา

 

 

---

 

2 ปีแรกในบอสตัน

ปริญญาตรีที่นี่เรียน 4 ปี
2 ปีแรกเราเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเล็กๆ ที่ชื่อว่า Emerson
เราอาจเคยพูดหลายครั้ง ว่าชีวิตใน Berkeley ให้อะไรๆ เรามามากมาย
แต่พื้นฐานการใช้ชีวิต มุมมองพื้นฐาน ภาษาอังกฤษ ฯลฯ
Emerson คือที่ๆ ให้ทุกอย่างกับเรา

ถ้าเปรียบการสร้างบ้านสักหลัง
ชีวิต 2 ปีในบอสตันคือการสร้างโครงบ้าน ก่ออิฐ ก่อปูนทั้งหมด
ตอนเรามาถึงที่นี่ยังคงใส (และกลวง) มาก 55

เราได้ออกไปเจอโลกแห่งความเป็นจริง
เราถูกผสมเข้าไปอยู่โลกของคนทำงาน คนที่รู้สึกว่าตัวเองเป็นพลเมืองชั้น 2 ฯลฯ
ที่แห่งหนึ่งคือที่ๆ สอนเราว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งที่สมบูรณ์แบบ

มีคนนับล้านดิ้นรนมาบางที่ เพื่อมีชีวิตอย่างที่ฝัน..เพื่อรู้ว่าความฝันนั้นมีเพียงเศษเสี้ยวเดียวที่เป็นจริง
และมีอีกสารพัดเรื่องที่ไม่ได้ฝันไว้ให้ได้เจอ
และสู้กันต่อไป

 

---

2 ปี ใน Berkeley

เราเคยบอกมานานแล้ว ว่า Berkeley เป็นความฝันอย่างหนึ่งของเรา
เราเป็นคนไม่มีเหตุผลอะไรมากกับชีวิต
เช่นเดียวกับว่า “ทำไมถึงอยากมา Berkeley”

ในอเมริกา นักศึกษาสามารถย้ายที่เรียน (เรียกว่า Transfer) ได้
หน่วยกิตส่วนมากก็สามารถหิ้วพาไปด้วยได้เกือบทั้งหมด
เด็กหลายคนเรียนวิทยาลัยชุมชน (คล้ายปวศ.) ก่อนจะสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อเรียนต่ออีก 2 ปี
จบ..ได้ปริญญาตรี

เราสมัคร Berkeley เพราะอยากลอง
เราเลือกสมัครมหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นเพียงที่เดียวที่เราอยากไป
เราไม่ได้รู้สึกอยากย้ายไปที่ไหนอีก
เรารัก Emerson..มหาวิทยาลัยเก่าของเรานะ

ชีวิต 2 ปีหลังเหมือนบ้านที่ถูกแต่งเติม ปรับมุม ปรับเหลี่ยมที่มันไม่สมบูรณ์ ทาสีเพิ่มเข้าไป
เราได้เจอหลายคนที่มีมุมมองชีวิตคล้ายกัน
เราได้เจอหลายคนที่มุมมองชีวิตโคตรต่าง (และไม่เคยเจอคนแบบนี้มานานแสนนานแล้ว)
เป็นเด็กสายศิลป์ธรรมดา ที่บ้าดารา เข้าไปอยู่ในกลุ่มเพื่อนที่ไม่ทำงานเป็นวิศวะคอมฯ ก็เป็นนักเรียนกฎหมาย
อย่าเผลอให้จับคุยกันทีเดียว….พูดภาษาคอมกัน front end/ back end แก้ปัญหา solution (เราได้แต่นั่งฟังและหยิบมือถือออกมาเปิดดู IG ดารา 55)

เราท้าทายตัวเองสารพัดเรื่อง…แค่เรื่องในมหาวิทยาลัยก็สุดของความท้าทายแล้ว
(เพราะเนื้อหายากมาก เพื่อนเก่งมาก ตัดเกรดอิงกลุ่มอีก…)
ยังมีความท้าทายทางใจที่เกิดขึ้นบ่อยไม่น้อยลงกว่าเก่า
แต่ในที่สุดเราก็ทำมันได้ดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเทียบกับวันแรกๆ

เราดูตัวเองง่ายมากว่าเครียดไหม เพราะถ้าเราเครียดหน้าเราจะพัง (สิวจะบุกทันที)
เคยมีบางเทอมที่เครียดมากๆ สิวเต็มหน้าทั้งเทอมเลย
พอสอบเสร็จปุ๊บ หน้ากลับมาดีเหมือนเดิม…..

วันก่อน (หลังเรียนจบ) ไปเจอเพื่อนตามปกติทีไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน เพื่อนถามว่า “ไปทำอะไรมาป่ะเนี่ย ทำไมหน้าดูดีขึ้น”
“เรียนจบแล้ว ออร่าคนมีความรู้จับ” ตอบเขาไปแบบนี้ 55

เราเขียนในโพสเฟสบุ้คไปแล้วว่า 2 ปีที่นี่
ทำให้เราได้เรียนรู้ว่าทุกอย่างบนโลกนี้มันมีลิมิตของมัน
ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของความสามารถหรือความรู้สึก

จำได้ฝังใจคือคำพูดของเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง บอกไว้ว่า

“ชีวิตใน uc berkeley ทำให้ผมรู้ว่าความสามารถของตัวเรามีเขตจำกัด
เมื่อก่อนผมเคยคิดว่า ถ้าผมพยายาม ผมตั้งใจอ่านหนังสือ
การเรียน (เกรด) ผมจะดีขึ้น
แต่สุดท้าย ผมก็ต้องยอมรับความจริงว่าตัวเรามีขีดจำกัด
ที่ต่อให้พยายามมากแค่ไหน มันก็สุดได้เท่านั้น”

ท้ายที่สุด ถ้าความพยายามไม่เป็นผล เราก็ต้องยอมรับให้ได้
…ในทุกๆ เรื่อง เพราะมันคือความจริงที่หนีอย่างไรก็ไม่พ้น

ความพยายามคือเรื่องที่ดี
แต่สุดท้าย เราว่าการยอมรับความจริงให้ได้อาจสำคัญยิ่งกว่า

 

 

---

 

 

การเปลี่ยนแปลง

ร่างกายคือส่วนที่ชัดเจนที่สุด ช่วงที่ย้ายมาอยู่ Berkeley เราตั้งใจไว้ 2 อย่างคือตั้งใจเรียนและตั้งใจดูแลสุขภาพ ผ่านมา 2 ปีที่เรามีวินัยในการออกกำลังกาย
…จากคนที่ไม่เคยออกกำลังกายเลย เราออกกำลังกายทุกอาทิตย์ (อาทิตย์ละ 3-4 ครั้ง) มีโกงขี้เกียจบ้างช่วงสัปดาห์สอบปลายภาค เรากินอาหารคลีนในระดับพึงพอใจ ทำอาหารกินเองทุกมื้อ หิ้วข้าวกล่องไปกินที่มหาวิทยาลัยทุกวัน

4 ปีนี้ เราได้ฝึกสมาธิ ปฏิบัติธรรมบ้าง แม้ไม่เป็นประจำแต่อย่างน้อยปีละครั้งที่ได้ไปปฏิบัติธรรมก็เป็นวิตามินชั้นดีสำหรับเรา

เราได้ออกเดินทาง จากคนที่ไม่เคยท่องเที่ยวไปไหนคนเดียว หลังจากเราเริ่มทำงาน เรามีอิสระในการเดินทางมากขึ้น 4 ทวีปกับ 13 ประเทศที่เราได้เดินทางคนเดียวในสี่ปีที่ผ่านมา…และญี่ปุ่น เกาหลี ที่ไปซ้ำเกือบทุกปี

ยิ่ง Backpack นานแค่ไหน เรายิ่งยึดติดกับสมบัติ เสื้อผ้าน้อยลง เรามีชีวิตอยู่ได้เป็นเดือนกับของในกระเป๋าขนาด carry- on 7 กิโลฯ เสื้อผ้าที่เราต้องใส่จริงๆ ก็วนอยู่เพียง 2-3 ตัวเท่านั้น

เมื่อไหร่ที่เรายึดติดน้อยลง เราก็รู้สึกเป็นอิสระมากขึ้น ~

 

---

 

 

And Then

เรายังไม่รู้ว่าหลังจากวันนี้ เราจะเป็นอย่างไร จะทำอะไรกับชีวิตต่อ
บางคนบอกว่าจบม.ดังมีทางเลือกมากมาย
มันถูกเพียงกึ่งเดียวเท่านั้น

ความรู้สึกของเราตอนนี้ อาจเหมือนกับเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
ข้างในความตื่นเต้น สนุกสนาน ยังมีความกังวล ความลังเลไม่มั่นคง

แต่เห็นมาแล้วว่า 4 ปี เราก็ผ่านมันมาได้ดีกว่าที่คิดไว้เสียอีก
(สมัยอยู่ Emerson ก็ไม่ได้คิดว่าจะได้มา Berkeley)

จากนี้ไป…ก็คงดีเช่นกัน เราหวังว่านะ