ความทุกข์และความสุขก็เหมือนแสงอาทิตย์
ถึงเวลามันจะมา มันก็มา
แล้วเดี๋ยวมันก็ไป
แล้วก็กลับมาอีก…วนเวียนซ้ำๆ
สิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ทำได้เพียงแค่เฝ้ามอง แต่อ่อนแอเกินกว่าจะฝืนบังคับ
เรารักแสงสว่าง…มันช่างสดใส อบอุ่น นุ่มนวล
แต่ก็ไม่อาจรั้งให้อยู่กับเราได้ตลอด
ทำได้เพียงสร้างแสงไฟปลอมๆ ไว้หลอกตัวเอง
…ว่าเรายังมีมันอยู่ บางอย่างมันหายไป จบไปนานแล้ว
เหลือแค่เพียงสิ่งปลอมๆ ที่ใจสร้างขึ้นมา
….หลอกตัวเองซ้ำๆ
ช่วงเวลาที่ทุกอย่างกำลังเปลี่ยน
แสงสว่างกำลังจะเลือนหาย
ความสุขคล้ายลูกโป่งที่กำลังลอยหลุดมือ
เรากลัว…เราไม่อยากยอมรับว่ามันจะเกิดขึ้น
เราอยากวิ่งหนี
แต่น่าแปลก
ช่วงเวลาพระอาทิตย์ลับเหลี่ยมฟ้า กลับเป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุด ณ วันหนึ่ง
ณ ชีวิตหนึ่ง
จากไดอารี่ที่เราเคยเขียนตอนนั่งดูพระอาทิตย์ตกดินที่ไหนสักแห่ง
Alittleparfait 