When something you are so attached was gone, a gap can be felt
ช่องว่างที่สัมผัส เมื่อสิ่งที่เคยผูกพัน, ใช้เวลาร่วมกันหายไป
ถ้าสิ่งนั้นคือสิ่งที่เรารักอย่างไร้เงื่อนไข เป็นธรรมดาที่ต้องเสียใจ
แต่ถ้าสิ่งนั้นมันมีทั้งสุขปนเศร้า ก็เลยเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก
เราไม่ได้ดีใจกับการหายไปแน่ๆ แต่ก็ไม่ได้เสียใจฟูมฟาย
เราเศร้าไหม ก็ยังไม่แน่ใจ
แต่ถ้าเสียดาย ก็คงมีบ้าง เพราะเราเคยเข้าใจว่าสิ่งนั้นคือส่วนหนึ่งในตัวตนเรา, ในความเป็นเรา
แต่ก็น่าแปลกดี ที่หลังจากลองใช้ชีวิตโดยไม่มีมันมา 2-3 วัน
เรากลับไม่ได้รู้สึกถึงตัวตนของเราที่หายไป…….ไม่มีส่วนไหนที่เว้าแหว่งเลย
That gap is not of myself, but of time
ช่องว่างนั้น คือช่องว่างในเวลาชีวิต
อาจเพราะเราเคยใช้เวลาอยู่ด้วยกันมาก…มากๆ
เมื่อ 4 ปีก่อน เราเคยทำไดอารี่เล่มสำคัญเล่มนึงหาย
ตอนนั้นเราก็เศร้า เพราะมีเก็บของที่ระลึกไว้หลายอย่าง
มาถึงวันนี้ เหมือนไดอารี่อีกเล่มกำลังจะหายไป
มันรู้สึกชัดเจนกว่าเก่า ตรงที่เราจดบันทึกมาเกือบ 3 ปี และยังมีบทสนทนา มี dialog เหมือนเป็นไดอารี่กึ่งมีชีวิต
สำหรับคนชอบเขียนอย่างเรา เรามักเข้าใจว่าสิ่งที่เราจดบันทึกลงไปคือความทรงจำ
แต่วันนี้ เมื่อสมุดไดอารี่ที่เขียนมาเกือบทุกวันกว่า 3 ปีหายไป
เราเคยเข้าใจว่าการหายไปของสมุดไดอารี่คือการหายไปของความทรงจำ
แต่ไม่เลย
ความทรงจำเรายังอยู่เหมือนเดิม, ความรู้สึกยังเหมือนเดิม
แล้วเราก็เคยเสียคนๆ นึงออกไปจากความสัมพันธ์
ครั้งนั้นคือชัดเจนว่าเศร้า และเสียใจ
เจอทั้งช่องว่างในเวลา และช่องว่างในใจ
แม้คนที่เลือกคือเราเอง
การจากลาบางครั้งก็ไม่ได้มีเหตุผล
เราอาจได้รู้เหตุผลของการจากไปสักวันในอนาคต, หรือไม่มีวันได้รู้เลยก็ได้
มันอาจเป็นเรื่องตั้งใจ, เข้าใจผิด, หรือผิดพลาด
มันอาจไม่ได้สร้างมาให้เราเข้าใจด้วยซ้ำ
แค่เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นเท่านั้น
เราไม่รู้ว่าจะได้มันกลับมามั๊ย, แต่ตอนนี้เรากำลังจะ (ลอง) อยู่โดยไม่มีมันให้ได้
ถ้าวันหนึ่งได้กลับมา ก็คงถือว่าช่วงนี้คือการ detox
แต่ถ้าไม่ได้มันกลับมา เราคงไม่รื้อ หรือสร้างเธอขึ้นมาใหม่อีกแล้ว
เหมือนเป็นการซ้อมการจากลา
เราจะเดินต่อไปข้างหน้า และวันนี้อาจกำลังสอนให้เรารู้ว่า เราไม่ควรยึดติดกับอะไร
ไม่ว่าสิ่งนั้นจะทำให้รู้สึกสุขหรือทุกข์ก็ตาม
แต่เราก็หวังว่า alitltparfait กับ parfaitsinseoul จะไม่หายไปไหน
เรารัก 2 แอคนี้มาก มันคือการเติบโตของเราตลอด 10 ปี
Dear PSIS,
Thank you for almost three years we spent together.
You were my joy, my hobby, my stress, a part of my self that will forever be apart of mine, even though you were deleted or will never be anywhere now.
I hate it when I have to call you with past, not present tense.
It is sad to see your existence are being deleted little by little, and it might end up that you will be all gone.
But the fact that once you had existed can’t be denied.
I do not know yet about how I feel or will feel.
It won’t be that depressed and I will be fine 🙂
I am reminded that probably it is time I need to find more connection with myself.
It is probably a time I should be more connected toward self, not others.
I should live my life with my own peace, not SNS’s timeline.
The end of one thing is always a beginning of another.
Alittleparfait 